« ميرا، ميلانی، سناپور و چند نفر ديگر | Main | ماجرای سگی که غبغب بزرگی داشت »

يک عروس کف دستشويی زار می‌زند...

صحنه‌ای در Kill Bill هست که به‌نظرم کليدی‌ترين ديالوگ فيلم را در خود دارد و در ابتدای هر دو قسمت هم نمايش داده می‌شود؛ ما در حالی‌که صورت غرق در خون عروس را می‌بينيم صدای بيل را می‌شنويم که قبل از شليک گلوله به او می‌گويد کشتن عروس نه‌تنها عملی ساديستی برای او نيست بلکه يک حرکت کاملا مازوخيستی‌ست.

تمام فيلم و اعمال شخصيت‌ها با همين ديالوگ قابل توجيه است؛ چه آنجا که شش ماه بعد از اين واقعه، ال بالای سر عروس می‌رسد و در حالی‌که می تواند به‌سادگی او را بکشد به‌دستور بيل منصرف می‌شود، يا آنجا که باد هشدارهای بيل را جدی نمی‌گيرد و می‌گويد به انتظار انتقام عروس می‌نشيند، يا جايی که عروس از دوست سابق بيل می‌پرسد که چرا نشانی بيل را به او می‌دهد و پيرمرد هوس‌باز مکزيکی جواب می‌دهد که بيل اين‌طور می‌خواهد و يا در انتهای فيلم که عروس با ضربه‌ی جادويی پای می، بيل ـ پدر بچه‌اش ـ را از پا درمی‌آورد و صبح فردا او را می‌بينيم را که کف دستشويی دراز کشيده و زار می‌زند، همه‌ی اينها نشان از رفتارهای مازوخيستی شخصيت‌های Kill Bill دارد.
حتی وقتی عروس از هاتوری هانزو می‌خواهد که برای او شمشير بسازد و هانزو بعد از سال‌ها سوگندش را می‌شکند و وسيله‌ای برای کشتن انسان‌ها می‌سازد، او نيز وارد بازی مازوخيستی شخصيت‌های داستان می‌شود.

TrackBack